Wysłuchaj mnie, proszę…

Znaczna część akcji rozgrywa się we wrocławskim szpitalu na oddziale onkologicznym,  gdzie poznaje się dwoje młodych ludzi. W pełnych perypetii zdarzeniach rodzi się ich miłość. Przeszkodę w  uczuciu stanowi odmienny światopogląd wynikający z wiary. Główny bohater Szymon wywodzi się ze skromnej rodziny. Po tragicznej śmierci rodziców jego wychowaniem zajęła się babcia, która od dziecka wpajała chłopcu zasady wynikające z tradycji katolickiej.

Żaneta zaś jest niewierząca, wyzwolona, ładna, młoda, pochodzi z bogatej, aczkolwiek rozbitej rodziny, prowadzi łatwe życie celebrytki, które roztacza przed nią wizję sławy. U Żanety jako pierwszej zdiagnozowano nowotwór. Przygnieciona tą świadomością, wizją śmierci lub trwałego okaleczenia załamuje się. W tym czasie Szymon stara się jak najbardziej ją wspierać. Chłopak, mimo że jest mądry, rozważny, dowiedziawszy się przypadkowo o myślach samobójczych swojej ukochanej, wpada na radykalny pomysł.

Ponieważ leży jeszcze na rozpoznaniu, jego losy nie są przesądzone, prosi Boga o to, by obarczył jego samego zamiast Żanetę ciężką chorobą. Czy Bóg wysłucha rozpaczliwej prośby Szymona? Czy w ogóle była ona uzasadniona? Czy Żaneta wyzdrowieje kosztem Szymona? Czy ich miłość przetrwa?

Na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedz w książce. Powieść została oparta na wydarzeniach autentycznych.

Lekki i prosty styl, w jakim zostały opisane wydarzenia, ułatwia integrację czytelnika z akcją, jest idealnie dopasowany do treści, która nierzadko obfituje w bardzo głębokie przemyślenia, uświadamiając czytelnikowi pokłady swojej dawno nieodwiedzanej podświadomości

Bohaterowie pochodzą z  kilku grup. Głęboko religijnej, ateistycznej, agnostycznej i przeciętnych zjadaczy chleba niezaprzątających sobie głowy potrzebą wiary w cokolwiek. Takie zestawianie dodaje powieści mnóstwo emocji opartych jednakże na bardzo konkretnych fundamentach.

Uprzedzeniach,  tradycji i wierze, zwątpieniu, zaufaniu i zdradzie. Postaci pierwszo- i drugoplanowe są na tyle realistycznie opisane, że nie są one w najmniejszym stopniu zabarwione bliźniaczą mentalnością, zachowaniem czy choćby sposobem rozumowania, mimo że pochodzą ze skrajnie różnych środowisk społecznych.