Ciernie wody

Książka jest zbiorem nowych wierszy poety i pisarza z Sopotu.
„(...) Jak zawsze u Zbyszka, podstawowym obrazem jest morze. Morze nieforemne, ogromne, nie dające się uchwycić. W innej swej książce napisał, że – według typologii Bachelarda – żywiołem jego poezji powinna być nie woda, lecz powietrze. Morze jednak, ku któremu dąży, które w jego wierszach się zjawia, to są wszystkie, jeszcze niezróżnicowane żywioły, z ogniem włącznie. Zbyszek pisze wiersz podzielony na utwory i na tomiki, (...) w istocie jeden wiersz zawierający jedną wizję, której nie da się uchwycić, przedstawić, namalować. Wizję jednocześnie wewnętrzną i zewnętrzną. Morze Zbyszka nie ma granic (...).” (Jacek Łukasiewicz)
„O Jankowskim mówiło się »racjonalista«, do tego zachłanny, (...) usiłujący myślą uchwycić nieuchwytne, pojąć rozumem niepojęte. Czytając najnowsze wiersze Jankowskiego odnoszę jednak wrażenie, że jego żądza poznania uległa pewnej przemianie, jakby wyciszeniu, złagodzeniu, co bynajmniej nie znaczy, że poeta spuścił z najwyższego tomu, że spasował w swym epistemologicznym nieprzejednaniu – bynajmniej, tyle że na starość stał się racjonalistą mistycznym (chociaż może zawsze nim był w skrytości ducha, ten – między Bogiem a prawdą – wspaniale rozległy i głęboko judeo-chrześcijański buddysta-(a)gnostyk (...)” (Katarzyna Bieńkowska)