Zapach porcelany

Bogdan Jaremin, urodzony we Lwowie w 1942 r., dzielił dramatyczne losy inteligenckich rodzin na Kresach. Aktualnie mieszkaniec i entuzjasta Gdyni.

Członek SPP, lekarz klinicysta, biegły sądowy, emerytowany profesor medycyny, były dyrektor Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni, redaktor naczelny i honorowy międzynarodowego czasopisma naukowego International Maritime Health, podróżnik, kajakarz i żeglarz. Życie dzieli z żoną Joanną, malarką i kotem Frodo (rudym).

Debiutował w miesięczniku Litery w Gdańsku. Nominowany do Nagrody Literackiej im. Ks. Jana Twardowskiego w 2013 r. za tom Tam i tu, Biblioteka Toposu, Sopot 2013 i do nagrody literackiej im. KIG – Złoty Orfeusz za tom Treny Lipca, Bernardinum, Pelplin 2013.

Autor kilkunastu zbiorów wierszy. Publikował wiersze, eseje i prozę w: Literach, Odrze, Zeszytach Literackich, Toposie, Gazecie Wyborczej, Latarni Morskiej i innych czasopismach, występował w audycjach PR. Więcej na str.: www.jaremin.com                

Pamięć jest w nowych wierszach Bogdana Jaremina naczyniem, ale także jego zawartością, kiedy indziej jeszcze – pociskiem, przed którym nie sposób się uchylić. Życie przepływa przez bohatera tej poezji, ale też bierze go w posiadanie jak rzeka. Czy to nie sprzeczne ze sobą koncepcje czasu i pamięci? A czy poeta powinien być niewolnikiem koncepcji, strażnikiem konsekwencji? Gdzie koło ma swój koniec, a gdzie ma początek? Imponująca jest delikatność, z jaką wiersze Bogdana Jaremina dotykają przemijania, imponująca jest uległość wierszy Jaremina wobec przemijania, ich niestanowczość, niepewność, kruchość i czułość. Czytam Zapach porcelany jako autobiografię bazującą na błyskach pamięci, powidokach, domysłach, która siłą swojej zmysłowości przenosi ludzi i rzeczy z Wtedy w wieczną Teraźniejszość. I znajduję w niej żywy dowód na to, jak wielką rolę w scalaniu naszej rozbitej (jak filiżanka) tożsamości odgrywa poetyckie słowo.

                                                                                                                  Tadeusz Dąbrowski