Słowo ostatnie i wciąż pierwsze

Słowo ostatnie i wciąż pierwsze jest dokonanym przez autora i ułożonym chronologicznie wyborem wierszy dawnych i nowych. Książka ukazuje się u progu 45-lecia pracy twórczej i 70-lecia urodzin poety.
Chcąc przybliżyć twórczość Jankowskiego oddajmy głos poetom-krytykom:
“Zawsze niezakrzepła w swoim rozwoju poezja ta zdąża ku ukonkretnieniu idei Boga w najgłębszej solidarności ludzkiej. Natomiast w dojrzałych lirykach miłosnych i w wierszach o cierpiących i walczących narodach dochodzi poeta do najgłębszej wartości moralnej i wspólnoty ludzi”.
(Anna Kamieńska)
“W poezji Zbigniewa Jankowskiego – trudnej, napiętej, skupionej, nagiej, niemal odartej z przymiotników, kolorów, dźwięków, zapachów, odnajduję żar, namiętność, szukanie. W tych poszukiwaniach widzę potrzebę Boga, trud, aby Go poznać. Jak niedaleko stąd do tego, żeby Go pokochać. (...) Zbigniew Jankowski, to poeta religijny nietypowy; niespokojny liryk, denerwujący, paradoksalny, wilk morski walczący z żywiołem, intelektualista, który chociaż sam temu zaprzecza, ulega pokusie uchwycenia się myśli, a nie intuicji i uczucia w swoim dramacie poznawania Boga. (...) Jest to poezja męska, zwięzła, zwrócona dobrocią do ludzi. W morzu głębokim i ciemnym poezji Zbigniewa Jankowskiego można nagle odnaleźć czyste perły liryki”.
(ks. Jan Twardowski)

Zbigniew Jankowski (ur. w 1931 r. w Bydgoszczy) ukończył studia polonistyczne w Katowicach; od 1975 roku mieszka w Sopocie. Jako poeta debiutował w 1956 roku. Wydał m.in. następujące zbiory poetyckie: Dotyk popiołu. Miniatury liryczne (1959), Ciążenie morza (1970), Wysokie łowisko (1972), Wiązanie tratwy (1976), Pełne morze (1987), Powiedz Rabbi (1999). Opublikował też kilka książek o profilu pamiętnikowo-refleksyjnym i eseistycznym.