Poezje

Każda sytuacja poetycka, doświadczenie, zdarzenie, przeżycie ma w poezji Mileny Wieczorek rozległe odniesienia w przestrzeni ponadczasowej i wieloznacznej scenerii kultury, które ożywia i wypełnia treściami współczesnego życia. To poezja inscenizująca sytuacje w teatrum historii i kultury, jednocześnie pełna emocji, ale i swoistego stoicyzmu, skoro wszystko już było i zostało przeżyte. Jednak każdy musi przeżyć swój czas na nowo pogodzony z nieuchronną utratą, skoro życie odradza się zawsze w swoim doczesnym, ale i sakralnym wymiarze. Właśnie duchowy sens życia jest istotą poetyckiego doświadczenia tej wrażliwej i skupionej poetki - mistyki i realności doznań wykraczających poza własne ego i dosłowne teraz - pisze Tadeusz Kijonka recenzując twórczość poetki. - Poezja Mileny Wieczorek (...) to poezja wysokiej próby. Nie znam w poezji polskiej poetki równie mocno zafascynowanej światem kultury, która tak organicznie potrafi wyrazić własne „ja” poprzez opalizujące żywą treścią znaki i przekazy kultury (najbliższym spośród wielkich wzorów jest niewątpliwie Zbigniew Herbert). Jest to zatem poezja pełna kobiecego ciepła (...) Takt, dyskrecja i powściągliwość - to również cechy poezji Mileny Wieczorek.
"Poezje" - to pierwszy, dokonany przez autorkę, wybór wierszy. Złożyły się na niego utwory kilku wydanych wcześniej zbiorków poetyckich: "Tytus, syn Rembrandta" (1987), "Odnaleziona" (1994), "Powrót do miasta" (2000), jak i wiersze nowe.