Katedra Pelplin XVII wiek. Kulturowy wymiar barokowej liturgii

Opracowanie zostało napisane z prawdziwą pasją badawczą i określonym przesłaniem. Jego niezwykle wartościowym efektem jest próba syntetycznego ujęcia wydarzeń związanych z dziejami katedry w XVII w. Dodatkowo chciałbym zwrócić szczególną uwagę na walory literackie tekstu. Jest on zwięzły pod względem objętości, a równocześnie bogaty w treści. Czyta go się z prawdziwą przyjemnością. Jego lektura skłania do różnorodnych refleksji na temat miejsca kultury w przeżywaniu religijności. Opiniowany tekst skłania do optymistycznego poglądu na to, że podjęta w nim problematyka może stać się przedmiotem badań i refleksji w zakresie nowocześnie pojętej historii kultury.

Prof. dr hab. Kazimierz Maliszewski (UMK) (fragm. recenzji)

 

Przychodząc na modlitwę nowożytny katolik otoczony był przestrzenią pełną przepychu i złota. Znajdował się pośród nastaw ołtarzowych, obrazów, rzeźb utrzymanych w oryginalnej konwencji, słyszał polifoniczną muzykę organową w kontekście nastroju czegoś, co nie dane mu było poza murami świątyni. Pewnie nie do końca potrafił nazwać to, co estetyka zdefiniowała jako poczucie piękna. Na tle tego dochodził go głos z fantazyjnie zaprojektowanej ambony kształtem nawiązującej do jednej z biblijnych scen, przy jednoczesnej teatralizacji gestów kaznodziei. Czy wobec tak uformowanej przestrzeni można było przejść obojętnie? (…) Mówiąc więc o kulturowym wymiarze liturgii, czyli dialogu Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem, nie sposób pominąć następującej analogii: jak człowiek stworzony został na obraz Boga, tak i kultura rodzi się na obraz swojego twórcy, tj. człowieka.

(fragment Wstępu)