Kiedy w 1970 roku Franciszek Walicki prezentował w pierwszej dyskotece sopockiego Grand Hotelu nagrania Carlosa Santany – powiedział, że urodził się tego samego dnia co on. Odkrywał nie tylko nowe utwory, ale też współtworzył podwaliny polskiego rock and rolla, okrzyczanego wówczas polskim big-beatem.
To pod jego skrzydłami znajdowały się wtedy tak modne zespoły, jak: Czerwono-Czarni, Niebiesko-Czarni, Breakout, SBB i Czesław Niemen. To właśnie dzięki Pani Czesławie (żonie p. Franciszka Walickiego) Czesław Wydrzycki stał się Niemenem. To ona wymyśliła ten pseudonim artystyczny, który przylgnął do Artysty od pierwszej chwili. Kiedy w 1982 roku powstawała Lista Przebojów Programu Trzeciego, ja wraz z kolegami z Karkonoskiej Agencji Imprez Artystycznych (znanej jako KART) organizowałem w Jeleniej Górze słynny trzydniowy KART – ROCK. Próbowałem zaprosić na ten festiwal p. Franciszka Walickiego, ale jakoś się nie udało. Rok później, jako menager jednego z zespołów rockowych, wylądowałem na tydzień w słynnym klubie „Rudy Kot”, w którym 23 lata wcześniej – dokładnie w 1959 r., debiutował legendarny zespół Rhythm & Blues”, którym też opiekował się p. Franciszek. Podczas tej wizyty w „Rudym Kocie” udało mi się nawiązać sporo znajomości i spotkać z p. Franciszkiem Walickim. Była to jedynie kurtuazyjna rozmowa młodego człowieka z Wielką i niezwykle zasłużoną już wtedy postacią dla polskiej muzyki rockowej i szeroko pojmowanej kultury. Mnóstwo utworów pisanych przez Franciszka Walickiego pod pseudonimem Jacek Grań („Puste koperty”, „Czy mnie jeszcze pamiętasz”, „Niedziela będzie dla nas”, „Na drugim brzegu tęczy”, „Gdybyś kochał, hej”) śpiewanych przez jego podopiecznych: Czesława Niemena, Wojciecha Kordę, Krzysztofa Klenczona, Adriannę Rusowicz, Piotra Szczepanika oraz zespoły Breakout i SBB było prezentowanych przez „Studio Rytm” w Programie Pierwszym Polskiego Radia, z którym już wtedy związany był Piotr Kaczkowski (jeden z prezenterskich DJ’ów sopockiej „Musicoramy” organizowanej również przez p. Franciszka).
Kiedy Franciszek Walicki odbierał Złoty Medal „Gloria Artis”, w swoim wystąpieniu powiedział: „Nie ma nic bardziej ulotnego niż moda w muzyce rozrywkowej i piosence. Moda potrafi wynieść artystę na szczyty popularności, aby nagle, pod wpływem kaprysu, wbić tego samego artystę w piach zapomnienia. Miałem ogromne szczęście, że pracowałem z artystami, którzy ulepieni byli jakby ze szczególnego gatunku gliny, która pod wpływem czasu, a niekiedy i ludzkiej zawiści nie zamieniała się w piasek, a w granit”.
Zawsze wzruszał swoją osobowością będąc przy tym obdarzony niezwykłym darem opowiadania i pisania. Właśnie ta książka znakomicie podsumowuje jego bogate w doznania artystyczne życie. Przypomina w niej czasy swojego dzieciństwa od 1921 roku aż po lata ostatnie.
127 stron „Wspomnień Anioła Stróża” Franciszka Walickiego czyta się jednym tchem. Mało tego, wydawcy dołączyli do tej obszernej książki płytę DVD z 53-minutowym zapisem programu telewizyjnego z 1995 roku „...i nie żałuj tego” wyreżyserowanego przez Pawła Chmielewskiego – jednego ze współscenarzystów wraz z Wojciechem Fułkiem, a którego producentem była Telewizja Polska S.A.
Warto zaznaczyć, iż książka powstawała jeszcze za życia p. Franciszka Walickiego. Życie również dopisało do niej ciąg dalszy.
tekst: Andrzej Patlewicz
